Η Κύπρος απάντησε με ένα ηχηρότατο «όχι» στην φασίζουσα Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Για την Κύπρο όπως και για κάθε λαό που σέβεται τον εαυτό του αυτή η απάντηση ήταν μονόδρομος. Η περίπτωση της Ελλάδας, όμως, φαίνεται πως ήταν διαφορετική, αφού οι «άρχοντες» των Αθηνών άλλα υποσχέθηκαν προ εκλογών και άλλα έπραξαν αμέσως μετά, υπό την απειλή μάλιστα των «καρατομήσεων» σε όσους βουλευτές θα τολμούσαν να αρνηθούν να πέσουν στα τέσσερα μπροστά την φασιστική Ευρώπη. Η περίπτωση της Ελλάδας ήταν, επίσης, διαφορετική, αφού επιλέχθηκε η τακτική «του βρασμένου βάτραχου», ενώ υπήρξε πολύς χρόνος και διατέθηκε πολύ χρήμα για να κατευθυνθούν οι πολίτες (μέσω της φιλο-τροϊκανής προπαγάνδας των ΜΜΕ) σε στάση απάθειας, ενώ στην Κύπρο, για λόγους είτε υποτίμησης του «κινδύνου» άρνησης είτε επειδή το 4ο Ράιχ βιάζεται να κάνει δικό του τον κυπριακό ενεργειακό πλούτο, απέτυχε απολύτως η τακτική απειλών και εκβιασμών του εγκεφαλικά ανάπηρου Σόιμπλε. Στην Κύπρο –και σε πλήρη αντίθεση με τα όσα