Από το 1982 και εξής, όταν εισήχθη, δηλαδή, με τρόπο αιφνίδιο το νομοσχέδιο που αφορούσε την κατάργηση, χωρίς καμία περεταίρω διασαφήνιση και μελέτη, του πολυτονικού συστήματος γραφής, τα παιδιά στην δευτεροβάθμια Εκπαίδευση υποχρεούνται να μαθαίνουν δύο τρόπους γραφής, που στην πορεία οι αρμόδιοι της Παιδείας παρουσίασαν ως δύο διαφορετικές γλώσσες, την αρχαία ελληνική και την νέα ελληνική. Η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος έγινε στο όνομα της δήθεν διευκόλυνσης των μαθητών, προκειμένου να μην χρειάζεται να αποστηθίσουν τόσους τόνους και τόσες καταλήξεις. Για ποια διευκόλυνση όμως μιλούν, εφόσον οι μαθητές μπαίνουν στην διαδικασία και να μαθαίνουν τους διαφόρους τόνους, καταλήξεις, πνεύματα (αρχαία ελληνικά) και ταυτόχρονα να αποστηθίζουν επιπλέον και τους κανόνες της δημοτικής, οι οποίοι όχι μόνο παρουσιάζουν μεγάλες αποκλείσεις συγκριτικά με αυτούς της «καθαρεύουσας» αλλά επιπροσθέτως χαρακτηρίζονται από πολλές ασάφειες και ασυνέπειες. Ποια είναι επομένως η διευκόλυνσ